Historia placówki

Historia SP2

Szkoła została powołana do życia w 1843 roku jako pierwsza w Nowym Sączu placówka żeńska. Do 1899 roku była jedyną tego rodzaju placówką w mieście. Pierwotnie trzyklasowa (trywialna) przez cały okres działalności zmieniała swoją strukturę organizacyjną. Od momentu założenia borykała się z trudnościami lokalowymi. Dopiero w 1883 roku otrzymała od władz miasta budynek przy ulicy Węgierskiej (obecnie Jagiellońska 32).

W roku 1887 placówka przyjęła imię św. Jadwigi (Śląskiej). W 1914 roku szkołę zajęły wojska austriackie, mieściły się tu kolejno: szpital epidemiczny, pruski lazaret wojskowy. Nauka odbywała się więc w wynajmowanych pomieszczeniach prywatnych lub należących do innych nowosądeckich szkół. Do własnego budynku szkoła żeńska powróciła w odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej. W okresie okupacji hitlerowskiej zajęło go natomiast wojsko niemieckie. Mimo braku bazy lokalowej szkoła nadal działa, prowadząc nauczanie w różnych budynkach miasta.

W 1946 roku wróciła „do siebie”, przystąpiono do usuwania zniszczeń wojennych, odbudowywania zaplecza dydaktycznego. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, z przyczyn politycznych, szkołę nazwano im. Królowej Jadwigi. W roku szkolnym 1964-1965 szkołę żeńską przemianowano na ośmioletnią podstawową koedukacyjną. Doniosłym wydarzeniem w jej życiu była uroczystość 100-lecia istnienia budynku szkolnego, 140-lecie działalności szkoły (w 1983 roku). Ufundowano wówczas sztandar, skomponowano hymn szkoły. W roku 1997, w związku z kanonizacją królowej Jadwigi, zmieniono nazwę szkoły na Szkoła Podstawowa nr 2 im. św. Jadwigi Królowej w Nowym Sączu.

Święta Jadwiga Królowa

 

Urodziła się 18 II 1374 r. w Budzie jako najmłodsza córka (prawnuczka króla Władysława Łokietka) króla Węgier i Polski Ludwika I Wielkiego i Elżbiety Bośniackiej.  W dzieciństwie została przeznaczona na żonę Wilhelma Habsburga (zaręczona w 1378 r.), przez pewien czas przebywała na dworze wiedeńskim.

Dzięki swoim kuzynkom Piastównom, Annie i Jadwidze, poznała język polski i naszą kulturę. W 15 lub 16 X 1384 r. Jadwiga została koronowana w katedrze wawelskiej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę na króla Polski. Za radą panów polskich i na ich prośbę Jadwiga zerwała zaręczyny z Wilhelmem i zgodziła się wyjść za mąż za starszego od siebie o 20 lat wielkiego księcia Litwy Jagiełłę.

Można powiedzieć, że złożyła swoje życie w ofierze dla Boga i Polski. Jagiełło przyjął chrzest w katedrze wawelskiej 15 II 1386r., a trzy dni później miał miejsce ślub Jadwigi z nowym królem Polski. Razem z mężem sprowadziła do Krakowa benedyktynów wschodniej reguły (w przewidywaniu misji na wschodzie), którzy celebrowali liturgię w języku słowiańskim.

Królowa zabiegała też o pokój z Krzyżakami. Znana była z głębokiej religijności i wielkich dzieł miłosierdzia. Obdarowywała kościoły, m.in. katedrę wawelską, fundowała szpitale (czyli domy dla ubogich), wspomagała biednych. Swoje klejnoty przekazała na utrzymanie Akademii Krakowskiej. Pełna zasług i w opinii świętości odeszła do Pana 17 VII 1399 r. (A. Strzelecka, A. Witkowska, K. Kuźmak).